Λιουτπράνδος

I

(Liutprand, ; – 744 μ.Χ.). Βασιλιάς των Λογγοβάρδων (712-744). Ο Λ. επιδόθηκε στη μεταρρύθμιση της νομοθεσίας των κτήσεών του και εκμεταλλεύτηκε τις προστριβές μεταξύ του πάπα και του αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης σχετικά με το ζήτημα της εικονολατρίας, καταλαμβάνοντας τη Ραβένα και όλες τις κτήσεις των Βυζαντινών που βρίσκονταν στα Β της Ρώμης. Ωστόσο η Ραβένα προσαρτήθηκε στο βασίλειο των Λομβαρδών μετά τον θάνατο του Λ., το 751. Το 739 πήγε στη Γαλλία και βοήθησε τον Κάρολο Μαρτέλο να διώξει από την Προβηγκία τους Σαρακηνούς. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του διεξήγαγε πολλούς νικηφόρους πολέμους κατά του πάπα, των Βυζαντινών και των δουκών του Βενεβέντο και του Σπολέτο.

II

(Liutprand, Λομβαρδία 922 – 972; μ.Χ.). Ιταλός ιστοριογράφος και επίσκοπος της Κρεμόνα. Καταγόταν από ευγενή οίκο της Λομβαρδίας. Έζησε πρώτα στην Αυλή του βασιλιά Ούγου (945) και έπειτα στην Αυλή του Βερεγκάριου, από τον οποίο μάλιστα εστάλη το 949 στην Κωνσταντινούπολη ως πρέσβης. Όταν όμως επέστρεψε, έπεσε στη δυσμένεια του Βερεγκάριου και αναγκάστηκε να καταφύγει στον βασιλιά Όθωνα Α’ της Γερμανίας. Το 961 ορίστηκε επίσκοπος στην Κρεμόνα. Ως αντιπρόσωπος του Όθωνα, πήρε μέρος στη σύνοδο της Ρώμης (963) που έκρινε τη διαγωγή του πάπα Ιωάννη Β’. Αργότερα, ο Όθων τον έστειλε στην Κωνσταντινούπολη για να διαπραγματευτεί τον γάμο του γιου του με την πριγκίπισσα του Βυζαντίου Θεοφανώ και να επιτύχει την αναγνώριση των δικαιωμάτων του αυτοκράτορα της Γερμανίας στην Ιταλία, αποστολή στην οποία απέτυχε.

Ο Λ. υπήρξε ένας από τους πιο μορφωμένους άνδρες της εποχής του, με τέλεια γνώση της ελληνικής γλώσσας και έξοχη παρατηρητικότητα. Έγραψε τρία αξιόλογα έργα, μεγάλης ιστορικής σημασίας για τις πληροφορίες τους γύρω από τα γεγονότα της εποχής του· σήμερα σώζονται τα χειρόγραφα των δύο από αυτά. Το πρώτο αναφέρεται στα γεγονότα της περιόδου 886-952· είναι γραμμένο σε ζωντανό ύφος και διανθίζεται με ανέκδοτα και αποσπάσματα αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων. Το δεύτερο είναι απλή ιστορική καταγραφή και το τρίτο απολογισμός της αποστολής του στην Κωνσταντινούπολη. Στο τελευταίο κυριαρχεί η πικρόχολη σάτιρά του για τη βυζαντινή Αυλή, την οποία κατηγορεί ότι τον υπέβαλε σε άδικες ταπεινώσεις. Τα έργα του Λ. εκδόθηκαν για πρώτη φορά στην Αμβέρσα στο 1640.

Ο βασιλιάς των Λογγοβάρδων Λιουτπράνδος, σε νόμισμα της εποχής.